در اوایل دهه ۱۹۳۰ پاول ایگناتیویچ گروخوفسکی، مهندس و طراح هواپیمای شوروی در واکنش به تلاش قدرت های زمانه برای ساخت خودروهای زرهی تک سرنشین فوق سبک، طرحی را بر اساس بکارگیری یک موتورسیکلت جنگی با بدنه زرهی و مجهز به تیربار ارائه کرد. وی همه جزئیات لازم را برای ساخت این ابزار جنگی برآورد و پیشنهاد کرد ولی به دلایلی طرح وی در دستور ساخت قرار نگرفت.
این موتورسیکلت جنگی در واقع شبیه به یک ماشین زرهی سبک تک سرنشین زنجیری بود. پیشرانه این زره پوش در عقب و راننده که همزمان تیرانداز نیز بود، در حالت نشسته در پوششی زرهی در جلو می نشست. کابین زره پوش از یک پیکربندی پیچیده، با یک برجک دیده بانی نیم کره ای تشکیل می شد و بدنه زره پوش که در برابر گلوله ها و ترکش های سبک مقاوم بود، جان سرنشین را محافظت می کرد.
راننده از طریق شکاف های برجک دیده بانی اطراف را زیر نظر می گرفت و می توانست با شلیک تیربار جلوی کابین هدف را بزند.
بخش شاسی و تعلیق از نوع نیمه زنجیری است. چرخ جلو در ترکیب با زنجیر و دو چرخ حایل در عقب (برای جلوگیری از افتادن به چپ یا راست در حرکت و در وضعیت ایستایی) منتهی به طرحی ابتکاری و ارزان شده بود.
حقایق جالب
- مدتی پس از ارائه این ایده، جنگ جهانی دوم آغاز شد. در این جنگ آلمانی ها از موتورسیکلت های مسلح به تیربار و توپ های اتوماتیک کالیبر کوچک که فاقد زره بود به طور گسترده ای در درگیری ها استفاده کردند.
- در آلمان نازی دو نمونه اولیه مشابه این موتورسیکلت زرهی با نصب بدنه زره پوش بر روی موتورسیکلت شنی دار SdKfz 2 ساخته شد. ولی به دلیل افزایش زیاد وزن، ایده موفقی از کار در نیامد.
با توجه به اینکه ایده مهندس شوروی هیچگاه عملی نشد نمی توان گفت آیا چنین طرحی کفایت استفاده در میدان جنگ را داشت یا آنکه مانند طرح آلمانی ها بیش از اندازه سنگین و ناکارآمد برای استفاده می شد.
